Zion

We verlieten vandaag sodom en gomorra voor de mormonen.
De vertraging viel mee omdat de taxichauffeur André seinde dat we er langs konden en niet op hem en de rij auto's voor hem hoefden te wachten. Het was geen spitsuur voor de taxi's dus we hadden zo maar een uur in de rij gewacht als we bij de taxistandplaats waren blijven staan.
Onderweg werden we gewaarschuwd dat we in de buurt waren van een gevangenis en het verboden was om lifters mee te nemen. We voelen ons soms toch al in een film, dus een andere wending in het script had best spannend kunnen zijn. Maar er stond niemand langs de weg in een gestreept pak en een ijzeren bal aan z'n enkel dus we bleven bij het huidige script en vervolgenden onze weg door mooie landschappen naar misschien wel de braafste mensen in dit land, de mormonen.
Hoe dichter we bij Utah kwamen, hoe roder de bergen.
Het blijkt dat hier niet alleen mormonen leven maar ook indianen, en als ze mij nu in een quiz zouden vragen hoe indianen aan hun bijnaam roodhuiden komen, ik denk dat ik doorga voor de volgende ronde. Laat mij een halve dag door dit gebergte lopen en ik ben ook een roodhuid. Niet van de brandende zon maar van het rode stof dat opdwarrelt tijdens het lopen.
Hier kun je je niet meer voorstellen dat je nog geen 2 weken geleden vanuit je eigen huis een liquidatie hebt gehoord en hier in een dorp loopt waar mensen waarschijnlijk denken dat dat alleen in films gebeurt. Kersen kun je langs de kant van de weg kopen maar je moet ze wel zelf uit de koeling halen en $3 in een kastje stoppen. Bij de ijssalon staat een pot met pennies want stel je komt 3 pennies te kort, zou toch jammer zijn als je dan geen ijsje, drankje of wat dan ook kunt kopen dus pak je het gewoon uit de pot. Ook de winkel met mineralen en andere stenen, laat alles buiten staan want wat een werk moet het zijn om alles elke dag naar binnen te brengen als je de winkel sluit. Voor ons onvoorstelbaar.
Alleen het eten was moord en doodslag. We sloten ons aan bij de wachtende mensen bij Oscar's en kregen een pieper die af zou gaan als onze tafel vrij was. Kon wel 25 minuten duren maar gezien het aantal wachtende mensen, de moeite waard. Geen idee of het zo lang heeft geduurd want ik ben hier een geduldig mens geworden na al die wachtrijen die het steeds waard waren. Om ons af te zetten van alle braafheid, bestelden we killer ribs en een murder burger, lekker vertrouwd en om de vingers bij af te likken.
Maar terug in de werkelijkheid van nu, zittend voor onze kamer, horen we het gesprek van onze buren die elkaar vertellen wat ze het liefst lezen om in slaap te vallen. Dat bleek voor de  een de bijbel en voor de ander avondgebeden. Gelukkig hebben we uitzicht op onze gangsterwagen dus goodnight bitches!