Naar Italia...

Dit keer niet ver van huis maar naar het land waar ik altijd van heb gedacht dat als er iets bestaat als meerdere levens of reïncarneren, dat ik dan ooit daar heb gewoond, Italië. 
Toen ik later hoorde dat de naam Beltran van het Italiaanse Beltrani komt, wist ik zeker dat er ergens een drupje Italiaans bloed in mij moest zitten waardoor ik me zo tot het land aangetrokken voel. 
De eerste keer in Italië straalde ik dan ook zoveel blijdschap uit dat ze me met open armen hebben ontvangen.
Na een lange rit, zin in een echte Italiaanse pizza maar veel te laat om nog een restaurant te vinden dat open was, zat ik uiteindelijk in een al gesloten restaurant met MIJN echte Italiaanse pizza zo te genieten dat de hele familie bij ons aan tafel aanschoof en de flessen drank op tafel kwamen.
Als in een uitzending van spoorloos zat ik daar samen met m'n vrienden uit Holland en m'n nieuwe Italiaanse familie mijn eerste avond in Italië te vieren.
Mijn eerste cappuccino de volgende ochtend was al even memorabel. Ik zat zowat te trappelen van geluk toen hij voor me op tafel werd gezet en het hele terras keek me gelukzalig aan toen ik goedkeurend aan m'n cappuccino nipte. 
Voor al die mensen begon het als een gewone dag en dronken ze gewoon een espresso/cappuccino of wat voor koffieo ook op een terras, maar toen ze zagen hoe gelukkig een mens daar van kan worden, deed het hele terras mee met het 'wat is het hier toch fijn-moment'.
Bij mijn eerste bezoek aan Italië hebben we elkaar dus meteen in het hart gesloten want zij dachten dat ik dag in, dag uit als een blije kip door het leven ga en ik dacht dat alle Italianen zo leuk, vriendelijk, gastvrij, beleefd, .... zijn. En eigenlijk denk ik dat toch eigenlijk nog steeds vandaar dat Italianen wel een potje bij me kunnen breken, want tja familia is tutti hè! En met dat drupje Italiaans bloed, zijn we toch een beetje familia?!
Dus het wordt weer tijd voor een familiebezoek, op naar Italia...