Dag 4 in Tokyo

Vandaag zijn we vroeg op gestaan om mee te kunnen met de gratis rondleiding bij het paleis van de keizer. Er zijn dagelijks twee rondleidingen, hier hoef je niets voor te betalen maar zonder gids mag je hier niet rondlopen omdat de keizer hier ook echt woont en het niet de bedoeling is dat je bij hem aanklopt voor een kopje groene thee. Om uiterlijk 9.30 kun je je aanmelden voor de eerste rondleiding die om 10.10 begint en een uur duurt. Normaal is de tour enkel in het Japans en kun je met een gratis app de tour in het Engels volgen. Vandaag was er gelukkig ook een Engelstalige gids want ik had m’n oortjes niet mee en het zou een beetje erg aso zijn als ik het volume aanlaat tijdens de hele tour.

Mocht je naar Japan gaan, het is niet echt de moeite waard, maar dat is persoonlijk. Maar deze twee personen vonden het niet erg bijzonder. Het is alleen leuk dat als onze premier naar Japan gaat en hier wordt ontvangen, je de ingang van het gebouw herkend als het op tv zou komen. Het zegt denk ik genoeg dat dat het enige leuke er aan is ;)

Na de rondleiding en een kort rondje door het park, zijn we naar Tokyo Station gegaan om tickets voor de trein naar Kyoto te kopen, onze volgende bestemming op 13 september.

Toen we onze tickets hadden gekocht zijn we met de metro naar Asukasa gegaan. Tot nu toe hadden we weinig toeristen gezien maar dit was wel erg toeristisch. En waar er toeristen zijn, lijkt de orde op straat ineens helemaal verdwenen. Normaal zijn wij de enigen die ons weleens vergissen en aan de verkeerde kant lopen maar hier liep iedereen door elkaar. We hadden behalve een Japanse soort van Brioche verder niets gegeten dus toen ik een stalletje zag met iets dat ik niet kende, wilde ik dat wel proeven. Het bleek in olie gebakken zoete aardappel met een soort van honing erover. Ondanks dat dit we hierna eigenlijk wel voldaan waren móest ik toch even een soort van gefrituurde Mochi van brood met groene thee vulling proeven. Het is dat we al een halve zoete aardappel ophadden want anders hadden we voor nog een paar andere smaken gegaan, zo lekker!

Bij de tempel waren er behalve Westerse toeristen ook veel Japanners waarvan de meisjes veelal in kimono. Ik ben nog steeds van de mannen maar hier had ik meer oog voor de dames als voor de tempel. Zo mooi zagen ze eruit!

Vanaf de tempel zijn we naar Kappabashi gelopen. Deze wijk is gespecialiseerd in horeca benodigdheden en dus ook in messen en André wilde graag een goed mes waar Japan om bekend staat. Ik dacht dat ze bekend stonden om hun heerlijke Sushi en Sake maar ze schijnen dus ook bekend te zijn om hun goede messen. 

Met een mes op zak, namen we de metro terug naar het hotel. Best vreemd dat er hier zoveel regels zijn en dat je met een moordwapen zo de metro in kunt stappen?!

We hadden een krap uurtje om ons klaar te maken om weer met de metro naar Roppongi te gaan waar het restaurant dat ik had gereserveerd op loopafstand zou zijn. Maar omdat de ondergrondse gangen best lang zijn en we dit keer de verkeerde uitgang hadden genomen, was de afstand eenmaal boven op straat aangekomen nog best een flinke tippel. Iets te laat maar nog even welkom namen we plaats aan de bar waar de chef ons eten bereidde. 

Het restaurant, Ise Sueyoshi, staat op 1 op TripAdvisor. Het restaurant waar we gister waren, is nog nooit beoordeeld op TripAdvisor en stond ergens op de allerlaatste plaats dus eigenlijk zegt het ook niet alles maar na hier geweest te zijn, denk ik dat zij welverdiend op nummer 1 staan! Wat was dit een ervaring. Deze Japanse keuken wordt Kaiseki genoemd en is de haute cuisine van Japan. Als je dus meer van een vol bord eten houdt, moet je hier niet zijn want alle gerechten zijn klein en verfijnd. We gingen voor een Sake arrangement en ook dit dit komt in kleine glaasjes, kleine potjes of zelf in een klein houten bakje. Na al het verfijnde eten voelde het een beetje lomp om met m’n blik met stroopwafels te komen en koekjes met Hollandse huisjes maar ze vonden het heel erg leuk om die te krijgen.  De hele avond legde de chef ons uit hoe we onze gerechten moesten eten. Wat overigens wel fijn was anders had André waarschijnlijk ook de takken en bladeren ter decoratie opgegeten uit beleefdheid. Dus het was eigenlijk best hilarisch dat ik ging uitleggen hoe je een stroopwafel eet. Je legt hem op een kop warme thee en laat hem warm worden voordat je hem eet. Maar we namen het net zo serieus als dat hij deed met zijn gerechten dus André vulde me aan met, of op een kop koffie. Wat zullen ze gedacht hebben :))

Maar ja onze cultuur is nou eenmaal wat minder verfijnd maar we delen het toch graag en Japanners kennende, ze kopiëren en verbeteren dus wellicht dat we hier een volgende keer terugkomen en de stroopwafel 2.0 hier te koop is.

Bij ons afscheid kregen we ons ontbijt voor morgen mee. Van het overgebleven rijst heeft hij ballen gemaakt met gedroogde visjes erdoor. Niet helemaal zeker of we dat morgen gaan eten dacht ik het aan de zwerver te geven die ik hier van de week om de hoek heb zien slapen. Maar helaas lag hij er niet, misschien te vroeg? Nou jammer voor hem want voor mij is het niet te vroeg om te slapen. Gaap! Welterusten!