Dag 3 in Tokyo

Vandaag de hele dag geroepen: OMG wat is dit lekker!

We begonnen de dag op de vismarkt waar je na 11.00 als bezoeker naar binnen mag. Hallen vol met verse vis die je als sashimi kunt laten snijden en bovenop het dak mag eten waar ze tafels en stoelen hebben gezet en zelfs heuse wasbakken hebben geïnstalleerd om netjes je handen voor en na het eten te kunnen wassen. Op straat eten is not done en lopend eten al helemaal niet. Naast en tussen de hallen in, had je allemaal straatjes met winkeltjes waar ze eten, messen en kruiden verkopen en heel veel restaurantjes. Vreemd genoeg had je hier ook heel veel fruitstalletjes waar ik voor het eerst in m’n leven een watermeloen van €100,- heb gezien! Je krijgt hem wel in een met de hand gevlochten rieten tasje, dat dan weer wel. En druiven voor €29,- die in een doos verkocht werden met een satijnen binnenkant alsof ze al tot Champagne waren geperst.

De eerste ronde eten deden we op straat. Krabvlees als een worst op een stukje, vers van de barbecue. Een  Sint Jacobschelp die met een gasbrander werd gegrild. 

Maar toen zag André ineens een plastic pop van Kiyoshi Kimoro. Deze man heeft het hoogste bedrag ooit voor een blauwvintonijn geboden en betaald, namelijk $1.700.000,-. Hij is eigenaar restaurantketen Sushi Zanmai en zijn plastic pop staat voor alle deuren zijn gasten met open armen te ontvangen, zo ook ons. 

We hebben ons aangesloten in de rij maar lang hoefden we niet te wachten of we werden door al het personeel luid welkom geheten. Als je daar een tijdje zit, wil je bijna mee gaan roepen als er iemand binnenkomt. 

Maar hier begon dus het OMG wat is dit lekker, want OMG wat wás dit lekker!! De zalm en de tonijn smolten gewoon in je mond. Je mond dicht doen was al voldoende, kauwen was overbodig. Na twijfelen of we nog iets zouden bestellen, zijn we na 2 rondes toch maar gestopt.

Over de vismarkt naar huis zagen we ineens een vrouwtje dat Mochi’s verkocht! Ik helemaal blij 6 verse mochi’s op een plateautje gelegd dat ze aangaf. Ik dacht dat het plateautje meer een soort winkelmandje was en stapelde ze op elkaar. Toen ik het haar gaf lachte ze en toen ze me het plateautje teruggaf met een deksel erop, snapte ik waarom. Er pasten precies 6 Mochi’s op als je ze naast elkaar legt. We 2 Matcha, rode bonen, zwarte sesam, kastanje en groene bonen uitgekozen. Voor de mensen die niet weten wat een Mochi is, het is een bolletje van rijstdeeg met een soort van pasta erin als vulling. De vullingen klinken hartig maar zijn juist zoet.

Uiteraard aten we niet meteen een van de Mochi’s op want dit is niet gepast op straat maar oh wat verlangde ik naar een Mochi!

Lopend naar het hotel keek ik naar boven om me te oriënteren en ineens zag ik het dak waar we vanaf ons hotel in de verte op kunnen kijken en waar het eruit zag alsof er een park op het dak bevindt. De entree voor ons was van een kantorengebouw maar ik was te nieuwsgierig om dan maar niet naar binnen te gaan. We liepen naar binnen alsof we daar thuis hoorden en liepen richting de lift met als doel, de allerhoogste verdieping. Maar toen ik een meisje zag met een pasje, bedacht ik me dat de lift daar misschien net zo werkt als bij ons hotel, met een pasje. Dus toch maar iemand aangesproken. Ik zei hem dat we vanuit ons hotel het dak kunnen zien en of het mogelijk was daar op te komen. Ja dat kon maar de lift die naar het dak gaat bleek om die hoek in een warenhuis te zijn en open voor publiek. Dankbaar met deze info, verlieten we het gebouw om daarna om de hoek hetzelfde gebouw weer in te lopen. We kwamen in het GSIX oftewel Ginza Six waarin zich niet alleen een heel mooi warenhuis bevindt maar helemaal onderin de kelder bevond zich ook het Ginza Station. Goed om te weten maar onze missie was nu om op het dak te komen. In de lift was een liftdame die je naar de gewenste etage brengt.

Eenmaal boven aangekomen bevonden we ons in een oase van rust in het drukke Tokio. De mensen zijn op zich erg rustig maar de stad zelf maakt zoveel geluid. Op straat de grote reclame borden die luid van alles aanprijzen en in alle winkels wordt ook van alles aangeprezen door filmpjes of geluidsbandjes. Soms sta je bij een stelling waar er wel 4 of meer verschillende artikelen worden aangeprezen door geluidsbandjes of filmpjes en anders staat er wel een stuk speelgoed heel erg uit z’n dak te gaan in de schappen. Maar hier was het dus heel sereen en rustig. Mensen komen hier om rustig een rondje te lopen of gewoon te zitten. Je mag hier ook niet luid praten en veel andere dingen mocht je niet maar wat wel mocht was hier zitten eten. Dit was dan ook dé plek om een Mochi te proeven. En hier hadden we wederom een OMG wat is dit lekker-moment. Deze Mochi was zo lekker en zo vers, zo had ik hem nog nooit geproefd. Wat ik op dat moment at, waar ik op dat moment zat, het was goed om er even bij stil te staan dat het een voorrecht is om hier te zijn en zo te mogen genieten.

Na een rondje op dit dak, nu uitkijkend naar onze kamer, al was het gokken waar die ongeveer zat, liepen we naar ons hotel. Even de Mochi’s op de kamer leggen, André even een powernap van 10 minuten en toen we naar buiten keken leek het ons verstandig om onze plannen om te gooien. Het was ondertussen gaan regenen dus we moesten iets doen wat overdekt was. 

Het werd het Snoopy Museum. Het woord Museum kan eigenlijk wel worden weggelaten maar hier is het mega populair. Het is eigenlijk een tijdelijk museum, al zou je dat niet zeggen want het staat daar alsof het daar altijd zou moeten staan. Buiten staan de Snoopy’s door de jaren heen. Steeds iets veranderd tot de Snoopy die we allemaal kennen en waar ik vroeger echt alles van spaarde. Nu stonden we in de rij met allemaal volwassen Snoopy fans en liepen we met z’n allen netjes achter elkaar door het ‘museum’ foto’s te bekijken van de tekenaar en zijn hond waar Snoopy op is gebaseerd en allerlei stripjes te lezen die aan de wand hingen. Hierna kwam je in de Snoopy winkel en daarna kon je naar het Snoopy Café (Blanket Bar). Wilden we eigenlijk wel even een koffie drinken, zaten we uiteindelijk met een OMG wat een lekkere milkshake en een non alcoholische Mojito. Alles met namen uit de strip, met een koekje met de afbeelding van Snoopy, geserveerd op Snoopy viltjes, Snoopy servetten en de mensen die hier zaten te eten, aten uit een grote witte voederbak waar Snoopy ook uiteet in de strip. Geen echte aanrader om heen te gaan (kan straks ook niet meer want het pop up museum verhuisd naar Amerika), maar droog was het daar wel en vervelend was het ook niet tussen al die lieve blije mensen. 

Buiten was het ondertussen donker en heel erg nat dus we hebben de metro gepakt en zijn naar het hotel gegaan.

Na heel even overwogen te hebben om in het hotel te eten maar op de kaart pasta te zien, zijn we toch maar naar buiten gegaan. 

We liepen langs het spoor waar er allemaal kleine restaurantjes onder het spoor zitten waar enkel Japanners zaten, daar moesten we zijn. Het was ondertussen 19.30 en waar ik dacht dat Japanners al om 17.00 eten, is dat denk ik vanaf 17.00 want alle restaurantjes zaten nog vol met mensen.

Toen André voor een restaurant stond en hij direct een kaart in z’n handen kreeg en naar binnen werd genomen, twijfelde ik of ik daar wel wilde eten. Andre zei dat het was om te schuilen tegen de regen om de kaart te bekijken dus ik liep toch mee naar binnen maar op het moment dat ik een toerist zag met een grote pul bier, wist ik zeker dat ik hier niet wilde eten. Ik ben in Japan, ik wil Japans eten en tussen de lokale bevolking zitten. Nou en dat zaten we even later! De kaart was een uitdaging, het bestellen ook want ze spraken slecht tot weinig Engels maar het eten was heerlijk! Alleen de drankjes wat minder maar gelukkig kun je altijd nog om ijswater vragen. We hadden drankjes besteld gemaakt van aardappel en de ander gemaakt van tarwe maar ze kunnen alles lijkt wel want hiervan maken ze gewoon sterke drank, heel sterke drank! Het heet Shochu en heb het net even opgezocht, het alcohol percentage ligt tussen de 25 en 40% en wordt gedronken als een soort whiskey. 

Na het eten kon ik eigenlijk geen pap meer zeggen maar toen ik zag dat er ijs was gemaakt van zoete aardappel, wilde ik die wel heel graag proeven. Ook dit was weer OMG lekker! Het zag er uit als crème brulee met een gebrand suiker laagje maar eronder zat ijs maar de structuur was heel compact. Een heerlijke afsluiter van deze mooie dag vol heerlijkheden daar onder het spoor met allemaal luide Japanners en denderende metro’s onder en boven je.