dag 6 In Kurama

Vandaag zijn we doorgereisd naar Kyoto. Ik had gister stroopwafels en chocolaatjes in de vorm van klompjes aan de receptioniste gegeven die de eerste dag ervoor had gezorgd dat we wat eerder op onze kamer konden. Ze zou het samen met haar collega’s delen en dat heeft ze gedaan want de receptioniste die ons vanmorgen uitcheckte zei dat ze de koekjes erg lekker vond. Nam ik vroeger sleuterhangertjes, mini beeldjes of koelkastmagneetjes van typisch Hollandse dingen mee als klompen en molens, zijn het nu stroopwafels geworden. Vind nu maar eens een souvenir zonder wietblad erop. Misschien dat je nog net iets met een koe erop vindt maar dan wel één met een mega joint tussen z’n hoeven. 

Eenmaal uitgecheckt namen we een taxi naar Tokyo Station om de Shinkansen naar Kyoto te nemen. So far, so simple. We waren voor de zekerheid maar vroeg gegaan maar het bleek allemaal niet te moeilijk te vinden dus we hadden nog tijd voor koffie. We schoven aan naast een overduidelijk Nederlands stel, dus hebben meteen onze ervaringen tot nu toe met elkaar gedeeld. 

Met een typisch Japanse lunch, Bento Box en Schnitzel Sandwich (dat laatste zullen ze vast anders noemen), stapten we in de Shinkansen. De reis naar Kyoto ging vlot en aangekomen in Kyoto bevonden we ons weer in een hele andere wereld. Een mega station maar weer op z’n Japans dus erg overzichtelijk. 

Omdat we vannacht net buiten Kyoto in Kurama in een Onsen verblijven (een Onsen is een badgelegenheid met water uit de geiser van de vulkaan), hebben we onze spullen voor 1 nacht in m’n handtas gedaan en onze Babuschka’s ter bewaring op het station gelaten. Het gevoel van veiligheid went snel dus ik bedacht me later dat ik de koffers niet eens op het cijferslot had gedaan, maar ja dat kan dus allemaal hier in Japan (denk ik). Met enkel een handtas en onze kussentjes, reizen we verder. De kussentjes omdat we vannacht als Japanners gaan slapen en die slapen op de grond dus voor de zekerheid hebben we onze reiskussentjes mee. Eerst namen we voor 1 halte een trein van Kyoto naar Demachi-Yanagi. Hier stapten we weer op een andere trein die niet verder ging dan  Ichikari omdat het spoor tussen Ichikari en Kuruma niet begaanbaar is door alle bomen die zijn omgevallen toen Tyfoon Jebi hier over land is gegaan. Het laatste stuk moesten we met de bus. De conducteur wees ons waar we de bus konden pakken en wij als toeristen voorop met verder enkel Japanners achter ons aan, hoopten dat er iemand tussen liep die sneller liep zodat we achter iemand aan konden lopen die de weg wist, maar de mensen hier zijn daar te beleefd voor dus we moesten bij een splitsing de mensen achter ons toch vragen of we nog rechtdoor moesten. Uiteindelijk kwamen we bij een soort van busstation en gelukkig wisten we dat we bus 52 moesten hebben. De eerste bus konden we dus aan ons voorbij laten gaan en toen de 52 kwam, stapten we in. Ergens vonden we het vreemd dat we de enigen waren die hier instapten maar ja, niet iedereen gaat natuurlijk naar de Onsen. De bus was volgeladen maar ze maakten plaats voor ons zodat we er nog net bij pasten. Ergens hadden we het gevoel dat we toch niet helemaal goed zaten want we gingen niet de berg op maar langs een ziekenhuis en universiteit. Voor de zekerheid vroeg André het aan een man in de bus maar achteraf hadden we moeten twijfelen aan z’n antwoord toen hij veel te snel ja zei of we goed zaten voor Kuruma. Later toch nog een keer aan twee meisjes gevraagd maar elke keer als we dachten, ok nu begrijpen ze de vraag, keken ze ons toch weer niet begrijpend aan. Uiteindelijk stopte de bus weer op een soort busstation en ik vroeg de buschauffeur of deze bus naar Kuruma ging. Zijn antwoord  was nee dus we stapten uit. We moesten dus de 52 hebben die de andere kant oprijdt maar die zagen we nergens?! Dus met Google vertaal gevraagd waar we de bus naar Kuruma moesten pakken. Eerst moest hij even nadenken en toen zei hij ineens dat hij daar heen gaat maar dat het Kurama heet. Tja 1 letter kan mensen erg in de war brengen maar deze buschauffeur bracht ons ook in de war want nu ging hij weleens ineens naar Kurama?! Maar ja dat kwam dus omdat we ondertussen het eindpunt hadden bereikt en hij weer terug zou rijden. Tja het moest er toch eens van komen, het ging veel te soepel allemaal. In Nederland lukt het me nooit in 1x ergens te komen en hier zou het zeker wel allemaal foutloos gaan.

Maar uiteindelijk hadden we Kurama bereikt en moesten we nu de Onsen nog zien te vinden. Het shuttle busje voor de Onsen hadden we niet gevonden maar toen we iemand de weg vroegen bleek het 10 minuten lopen te zijn dus konden we net zo goed gaan lopen. Bij de Onsen werden we al opgewacht door een conciërge die direct naar de poort kwam lopen toen hij ons zag. Het leek wel alsof hij net zo blij was als ons dat we het hadden gevonden. Hij wees ons waar we ons konden melden. Bij de deur werden onze schoenen direct in beslag genomen en kregen we een tasje mee met handdoeken, kimono en sokken welke je grote teen splitst met de rest. Vanaf nu mochten we enkel nog maar in onze kimono en sokken lopen en als we naar buiten wilden lopen, stonden daar sandaaltjes om te gebruiken. 

We werden naar onze kamer, deze bestaat uit een grote ruimte met in het midden een lage tafel met stoelzittingen zonder poten en een kussentje erop en een tafeltje met 2 stoelen waar je kunt lezen. De vloer is bedekt met een rietmat en muren lijken op karton. Tussen de voordeur en deze kamer zit een ruimte met een wasbak en een spiegel en daarnaast zit een toilet met gebruiksaanwijzing. Terwijl alles basic is in deze kamer, is het toilet hightech. Je kunt alles daaronder wassen, drogen, de geurtjes laten verdwijnen, muziek afspelen om anderen achter de kartonnen muren te laten geloven dat je wind als een vogeltje klinkt en naar bloemetjes ruikt. En als je doortrekt komt er uit het kraantje boven op het zelfde toilet water uit om je handen te wassen. 

De dame die ons naar de kamer bracht, schonk thee voor ons in en legde uit waar alles is en tot hoe laat alles open is en hoe laat ons diner op de kamer wordt gebracht en hoe laat we bij het ontbijt beneden moeten zijn.

We dachten eerst om nog naar de tempel te lopen maar behalve dat we geen schoenen meer hadden, blijkt de tempel ontoegankelijk te zijn omdat deze erg is beschadigd door Tyfoon Jebi. Dus dan maar direct de baden in. We begonnen bij het buitenbad. Ieder apart van elkaar want mannen en vrouwen maken gescheiden gebruik van de baden. 

Omdat we geen horloge om hadden, was het op de gok afspreken en dat lukte ons aardig. Terwijl ik dacht, oh dit is niets voor André, kwam hij eruit alsof hij naar de kroeg was geweest waar hij allemaal nieuwe vrienden had gemaakt. Dit is echt een mannending zei hij ook nog! Bij het mannengedeelte bleek het druk en gezellig te zijn terwijl ik met 1 meisje het bad deelde en die nam haar bad erg serieus. Heel rustig en sereen zat ze in bad en even geruisloos stapte ze eruit en kleedde zich weer aan. Zelfs toen ik het probeerde maakte het water spetter geluiden toen ik eruit stapte, viel m’n tas uit m’n locker en klapte het deurtje met een knal dicht toen ik m’n tas weer wilde pakken. Maar eerlijk toen ik m’n kimono weer aanhad, nam ook ik hele kleine damespasjes. Maar dat kan ook niet anders als je hem strak omdoet zodat hij niet openvalt. 

Om 18.30 zou ons diner op de kamer worden geserveerd dus we hadden nog even en gingen in de massagestoelen zitten. Bij de eerste minuten schoten de knopen in m’n lijf van de schrik van dat ding. Het is net alsof iemand je heel hard knijpt en m’n z’n knokkels over je ruggengraat gaat maar bij minuut 12 van de 16 begon ik te ontspannen. Morgen weer want dan ben ik voorbereid en kan ik misschien wel ontspannen.

Het eten op de kamer was weer een bijzondere ervaring. In fases kwam er iemand het eten brengen van rauwe vis tot tofu in kleurtjes en vormpjes, rauwe eend en groente in een bouillon die op tafel tijdens de voorgerechtjes op een vlam werd opgewarmd zodat het gaar werd, tempura gebakken groente en nog veel meer gerechtjes. 

Terwijl we zaten uit te buiken, klopten ze weer aan en maakten ze de kamer klaar voor de avond. De tafel ging opzij, potje groene thee en wat zoets erop en toen kwamen de matrasjes, dekens en kussen van pitten uit de kast en was onze eetkamer een slaapkamer. Maar tijd om te slapen vonden we het nog niet dus nog even naar de binnenbaden. Het was erg rustig dus uiteindelijk zaten we alle twee in  een privé bad. Voor en na het baden maak je jezelf schoon, zittend op een krukje met een handdouche waarmee je jezelf kunt afspoelen. Ook liggen er bakjes voor water en ik weet nu waarom! Als je je inzeept, krijg je daarna met geen mogelijkheid de handdouche aan! Uiteindelijk lukt het wel maar als ik eerst water in het bakje had gedaan, had ik eerst de zeep van m’n handen kunnen spoelen zodat ik de kraan makkelijker open zou krijgen ;)

Helemaal zen terug op de kamer hebben we nog een kopje groene thee gedronken en na deze totale ontspanning lijkt Tokyo ineens héél lang geleden.

Nou lieve mensen, ik zeg: Oyasuminasai! Oftewel welterusten!