Volterra

Het voelt vreemd om hier zo te genieten terwijl er van alles gaande is in Frankrijk, Tunesië, Koeweit en Somalië. Terwijl onze ergste vijand hier de mug is, moesten mensen in Tunesië voor hun leven rennen voor grover geschut. Maar er is niemand bij geholpen als ik alleen maar denk aan wat deze mensen doormaken en niet geniet van al het moois hier.
Dus tijgerbalsam in m'n oor tegen dat vreselijke gezoem van muggen die IN m'n oor willen lanceren en genieten van het vredige landschap hier.
Vandaag hebben we Montepulciano verlaten en zijn we naar Volterra gereden.
De landschappen kleuren overal weer anders en hier vind ik ze toch wel op z'n mooist met al dat dorre en bruine tussen door. Wordt de een blij van een mooi groen landschap, word ik blij van een verdord landschap. Waarschijnlijk omdat dat verraad dat het hier warm moet zijn, en warm is het. Het wordt met de dag warmer.
Voordat we naar ons hotel reden zijn we Volterra ingegaan, uiteraard ook hier een klim om het dorp in te gaan en op het hoogste punt weer een mooi plein waar je op adem kunt komen. Alsof ze daarom altijd het mooiste punt bovenin een dorp bouwden, om daar ademloos op adem te komen. Het dorp uitlopen, kost nooit zoveel moeite dus hup weer in de auto om weer verder te rijden. 
Ondertussen had ik heeeeel erg veel zin in fruit. Mijn lichaam vraagt altijd naar vitaminen als ik onvoldoende groente en fruit eet en na al die hammen en salami's, kon ik alleen nog maar denken aan een appel en kersen! Gelukkig kwamen we langs een supermarkt dus naar de fruitafdeling. Een vrouwtje wilde me voor laten gaan omdat ze steeds het verkeerde in typte maar ik stond erop dat ze rustig haar spulletjes ging afwegen. Uiteindelijk heb ik haar maar geholpen dat een citroen onder fruit valt en niet onder groente en waar ze op moest drukken voor de citroenen. Achteraf denk ik dat ze analfabeet was maar dat niet wilde toegeven en gelukkig had zij niet door dat we dat vermoedden.
Een bocht verwijderd van de supermarkt was het hotel al. Midden in een vallei vol muggen en ander gevleugelte ligt ons hotel voor de komende 2 nachten. Het was niet helemaal duidelijk waar de receptie was dus we stonden aan de bar waar een vriendelijke dame stond. We hebben een reservering, is dit ook de receptie? Nee, ik zal even iemand roepen...maar willen jullie misschien koffie? (Want tja ze kon misschien niet inchecken, koffie maken kon ze wel) Nou lekker doe maar 2 espresso. Ondertussen kwam haar zoon om ons in te checken maar we hadden nog steeds niet door waar we dat moesten doen dus bleven we even met de dame aan de bar praten. Ze was in Holland geweest, Amsterdam, Rotterdam, Den Haag, ja ze vond Holland heel mooi. Ondertussen was haar zoon alweer weggelopen. Maar toen de espresso op was, vertelde ze dat we naar boven moesten, daar was de receptie. Meneer checkte ons in en als een waterval van woorden kregen we alle info over Volterra, de lokale restaurants en het hele gebied tot aan 1 uur rijden hiervandaan en dan alle kanten op. Kristalwerkplaatsen, kopermijnen, en nog wat andere mijnen maar helaas ging het me te snel om allemaal op te slaan. Van een uitleg over Volterra en omstreken, ging de toer verder naar de kamer. De airco, de afstandsbediening van de televisie, die van de satelliet naar boven richten want die staat op het dak tot aan de resetknop als de afstandsbediening niet meer reageert. Als matras niet goed is, zeg het maar dan krijg je een topper en laat maar weten als je een ander kussen wilt, alle 5 staan hier omschreven. Ik dacht alleen maar bikini aan en naar het zwembad. Na wat relaxen zijn we te voet naar Volterra gegaan. Het zou te doen zijn, 25 minuten lopen. We hebben het inderdaad in 25 minuten gedaan maar het bleek een steile klim. Even uitstomen tussen de lokalen op het plein om daarna een van de restaurantjes op te zoeken die de eigenaar van het hotel adviseerde, daar waar de Italianen zelf eten. We hadden geluk, er was een tafeltje en er was heerlijk eten. De Caprese (tomaat met mozzarella) was hier in soep vorm en het voorgerecht met spelt, courgette, tomaatjes en pesto, gestoomd en geserveerd in een plastic verpakking. Toen we de kelner zeiden dat we het erg lekker vonden, zei hij meteen: en zo apart allemaal he?! Omdat we natuurlijk wel wat gewend zijn in Nederland, was m'n eerste reactie, valt wel mee toch? Tot ik me bedachte dat dit voor Italianen een soort van fusion eten was omdat ze natuurlijk hun eeuwen oude recepten eerden en niet zo snel voor iets nieuws gaan. Dus nou ok, ik wees nog even naar een van de lege borden en zei: maar die wel hoor!
Na het eten en bij het ondergaan van de zon, liepen we terug naar ons hotel genietend van de uitzichten.
En nu de avond maar afsluiten op het terras met een pot thee en een mooie sterrenhemel.