We zijn in Tokyo!

Wij zijn in Tokyo!!! 

Rond 8.30 lokale tijd kwamen we aan op het vliegveld van Tokyo en alles gaat hier als in een gestroomde machine dus al snel stonden we in de aankomsthal met tickets voor de bus die om 10.50 zou vertrekken dus we hadden nog even de tijd.

Voelde ik me hier me meteen thuis, ben ik iets minder thuis met de valuta dus pinde bijna €2000 ipv €200. Gelukkig was het hoogste bedrag dat je hier in 1x mocht pinnen €1000 dus werd ik voor mezelf beschermd en kon ik de 2e keer het juiste bedrag pinnen.

Omdat we nog genoeg tijd hadden, hebben we meteen Suica pasjes aangeschaft welke door de Japanners zelf ook wordt gebruikt om met openbaar vervoer te reizen. Maar deze worden ook gebruikt om iets uit een vendingmachine te kopen of in een supermarkt af te rekenen, de taxi te betalen of zelfs in verschillende restaurants af te kunnen rekenen. Super handig omdat je hier gewoon Yen op kunt laden en als een local kunt afrekenen.

Om 10.40 liepen we naar buiten naar de bus en sloten netjes aan bij rij 1 waar onze bus zou aankomen. Dit was duidelijk gemarkeerd op de grond zodat je bij de juiste rij kunt aansluiten. Zo fijn dat als je na een lange vlucht in een vreemd land komt en alles je zo makkelijk wordt gemaakt. 

Ik moet alleen 1 ding afleren hier!!! Of aanleren, misschien nog beter. Elke keer groet ik de mensen met ‘Hi!’ Klinkt als ‘Hai’ en betekent dus ‘Ja’. In zo een beleefd land als Japan zullen ze me wel vreemd vinden, Ja? Wat nou Ja! Dus vanaf nu zal ik mezelf aanleren de mensen te begroeten met ‘Konichiwa’ om het dan thuis weer af te leren want niets zo irritant als mensen die naar het buitenland op vakantie zijn geweest en ineens woordjes als Gracia, Prego, Efgaristo, etc, in hun zinnen gebruiken om te laten merken waar ze op vakantie zijn geweest.

De busreis duurde ongeveer 1 1/2 uur waarvan ik de helft niet heb meegekregen omdat m’n ogen steeds dicht vielen maar toen ik het laatste stuk wakker kon blijven viel me vooral op dat iedereen de was buiten heeft hangen. Zelfs op de hoogste etages wapperde de schone was buiten aan de lijnen. Iets wat in Nederland niet mag ivm het straatbeeld, maar eerlijk gezegd vond ik al deze was er netjes bijhangen. Misschien omdat bijna alle was die hing wit was en dit meer iets had van vredevlaggen.

Ons hotel had een bushalte wat erg fijn was met onze Babushka koffers want die leken net even iets zwaarder als toen we ze gister op Schiphol op de band hadden gezet en het shoppen was nog niet begonnen.  Zal de vermoeidheid wel zijn.

Ons hotel bevindt zich vanaf de 16e etage tot de 26e etage in een gebouw waar op de onderste verdiepingen kantoren zitten. Om in te checken moesten we daarom naar de 16e etage en werden daar meteen getrakteerd op een mooi uitzicht over Tokyo.

Omdat onze kamer pas om 15.00 gereed zou zijn, hebben we de bagage achtergelaten en zijn we de stad ingegaan. Aan de overkant van ons hotel zit een Don Quijote dat ik zou omschrijven als een Ali Express in winkelvorm. DQ stond hoog op m’n to-go-lijstje dus ik werd helemaal blij toen ik zag dat deze zó dichtbij zat! 2 verdiepingen met van alles en nog wat waarbij je denkt: dit wil ik!!, en van alles en nog wat waarvan je denkt; wat moet je ermee?!, en dan nog een grote afdeling met eten en drinken. 

Het is zo een winkel waar je gewoon elke dag even heen moet omdat je bij dag 1 waarschijnlijk bij alles roept; Dit wil ik!!, en bij dag 4 denkt, wat een troep! Maar oh wat houd ik van dit soort winkels :)) Maar zal verstandig zijn en elke dag gaan om te kijken of ik nog steeds alles wil hebben ;)

Omdat het nog steeds te vroeg was om in te checken, zijn we nog even ergens wat gaan drinken maar omdat Andre bijna omviel van vermoeidheid zijn we maar naar het hotel gegaan om in de lobby te wachten waar het veiliger was om om te vallen, want tapijt en minder druk.  Maar gelukkig kwamen ze al snel naar ons toe om te zeggen dat de kamer gereed was.

Was het uitzicht in de lobby al mooi, eenmaal op de kamer werd het nog mooier. We zitten op de 22e etage en ons bed staat naast een raam dat van de vloer tot het plafond reikt waardoor we vanuit ons bed een indrukwekkend uitzicht hebben.

Maar na een paar keer uitgeroepen te hebben hoe geweldig het uitzicht was, viel Andre in slaap en ben ik gaan douchen. Helaas had de douche niet helemaal de werking die ik in gedachte had en viel ik ook in slaap. Gelukkig kon ik het nog net opbrengen om de wekker te zetten om 16.00, voor de zekerheid op z’n hardst!! De powernap had ons goed gedaan en we gingen de deur uit om Ramen te gaan eten (Noodle soup). Nadat we op YouTube een vlog hadden gezien van een Amerikaanse Japanner of een Japanese Amerikaan, die bij Ishikan Ramen had gegeten, wilden wij daar ook eten en het zou niet ver van ons hotel zijn. Omdat veel eetgelegenheden niet direct te zien zijn vanaf de straat omdat ze op een hogere etage in een gebouw zitten of in de kelder in dit geval, was het even zoeken. Een propper van een ander restaurant heeft ons uiteindelijk er heen gebracht omdat we er voorbij waren gelopen en de ingang niet zagen. De mensen zijn hier allemaal zo lief! 

In een ander land zou zo een propper misschien zeggen: oh die bestaat niet meer maar wij hebben ook ramen. Maar nee, de mensen zijn hier zo vriendelijk dat hij zijn restaurant even propperloos achterliet en ons naar de concurrent bracht. Dankbaar liepen we de trap af en ineens stap je in een locatie die je van YouTube kent maar nu ineens driedemensionaal werd!

In een vendingmachine klik je aan wat je wilt bestellen, met welke toppings en wat je wilt drinken. Van alles wat je besteld komt er een apart bonnetje uit welke je meeneemt naar je plek. Deze plek bestaat uit een privé hoekje aan een lange bar met  links en rechts een schot en voor je een rieten rolgordijntje dat omhoog hangt tot je je eten hebt gekregen en daarna ook omlaag gaat tenzij je belt, om de bediening te roepen om nog iets te bestellen. Op een blaadje vink je aan of je je noodles, zacht, hard, al dente wilt. De bouillon licht of wat gebonden, de gradatie van pikantheid etc. De bonnetjes leg je op een vakje, je drukt op het knopje en in no time wordt alles door de opening bij het rolgordijntje neergezet en wordt deze naar beneden gerold zodat je ongegeneerd je ramen kunt opslurpen. 

Daar in die kelder aan de bar tussen die schotjes met achter alle andere schotjes enkel maar Japanners en met de lekkerste noodle soup ooit geproefd, werd het in Japan zijn werkelijkheid.

Was het eerst nog even onwerkelijk dat we hier waren, hier drong het echt tot me door, we zijn in Japan!!

Met volle buiken liepen we naar buiten waar het ondertussen al donker aan het worden was, dat de stad weer een hele andere sfeer geeft. Straten met Neon verlichting wisselden zich af met steegjes die door lampionnen werden verlicht en alles vond ik even leuk.

Toen ik op een hoek een Arcade dacht te zien, MOEST ik naar binnen maar eenmaal binnen bleek dit geen Arcade met Sega spellen en Donky Kong etc maar met gokkasten. Op de eerste verdiepingen rijen vol met kasten met spelletjes met kogeltjes die je naar beneden moest laten vallen in het hoogste vakje en op de tweede verdieping rijen vol fruitautomaten. Door het hele gebouw was een constante harde herrie van de balletjes en de muntjes die door de gleuven en vakjes rolden. Het geluid is niet  te omschrijven maar de decibellen zeker te hoog voor Europese begrippen om hier voor je lol te blijven. Toen we naar buiten stapten, leek je in een oase van rust te stappen en dan moet je je voorstellen dat we toen op een druk kruispunt stonden met 4 banen voor de auto’s.

Na wat door de stad gewandeld te hebben, zijn we teruggegaan naar het hotel omdat het toch best een lange dag was en we toch al aardig in de Japanse tijdzone waren gekomen door een halve avond te hebben gehaald. Als we rond 21.00 gaan slapen, kunnen we onze slaap inhalen en toch de jetlag proberen te beperken.

Het opvallende toen we terugliepen is dat het echt een drukke stad is maar op plekken waar er een boom of een struik staat, hoor je enkel maar krekels. Als je je ogen daar dicht doet, waan je je in een hele andere omgeving als wanneer je ze open houdt en oh wat snakten we er naar om onze ogen te sluiten voor vandaag.

Eenmaal in het hotel hebben we met het licht uit nog even genoten van ons uitzicht vanaf ons bed voor de komende vijf nachten om daarna de bij Don Quijote gekochte oogpads/maskers uit te proberen. Een andere Japans/Amerikaanse vlogster raadde deze aan op YouTube. Ze zouden geweldig zijn tegen jetlag en vermoeidheid. Dat moeten we nog zien maar geweldig zijn ze wel! Ze zitten in een folie, zien eruit als een soort inlegkruisjes maar ipv vleugeltjes heeft deze extra vleugels met gat zodat je ze aan je oor kunt bevestigen. Op het moment dat de pad op je ogen ligt, wordt deze warm. Heel warm en heel ontspannend dus ik ga zo heerlijk slapen.

Welterusten!