San Gimignano / Volterra

M'n benen kunnen niet meer!! Vanmorgen bij het ontbijt was de hele familie weer in de weer. Mama verzorgde de koffie, schoondochter stond eieren te bakken en de zoon liep met babylief in draagzak op z'n buik druk in de rondte om tafeltjes af te ruimen, buffet bij te vullen en iedereen te vragen of alles ok was en of iemand nog iets wilde. Bij deze familie hoef je niets te kort te komen. Op een van zijn adviezen zijn we vandaag naar San Gimignano gegaan. Het leek hier wel toeristischer als Volterra of Montepulciano maar als echte Italianen zaten we onder de warme zon aan de koffie en cappuccino. Deze konden we ook weer van ons lijstje schrappen. Op de terugweg zijn we nog even het centrum van Volterra ingegaan om daarna weer bij het zwembad uit te rusten. Met een t-shirt strak om m'n hoofd gebonden als een paasei met m'n pet erover, kon ik vrij van muggen in m'n oren even een siësta houden. Ik vraag me af hoe die anderen mensen daar gewoon rustig kunnen liggen terwijl wij druk om ons heen slaan en m'n hoofd helemaal is ingepakt om ongestoord te liggen. En dan neem ik het nog voor lief dat ze steeds op de rest van m'n lichaam landen. En vanavond was dan de laatste klim naar boven naar het centrum van Volterra. In een hoek van 70 graden klommen we weer in 25 minuten naar boven met de wetenschap dat we bij het halen van de finish weer heerlijk konden eten en de daling terug naar het hotel weer appeltje eitje was. En de klim werd inderdaad beloond met een heerlijke Pici (typisch Toscaanse pasta). De terugweg was een vlotte daling met een zachte landing op het terras met een mooie zonsondergang. Maar voorlopig ben ik uitgeklommen pfff m'n benen.....