Dag 2 in Tokyo

Ik weet niet of het aan de oogpads ligt maar de jetlag valt erg mee. Rond 0.00 werd ik wakker en ben hooguit 2 uurtjes wakker geweest. André is in die tijd ook nog een uurtje wakker geweest dus die lijkt hier beter te kunnen slapen dan thuis.

We hadden de wekker om 8.00 gezet maar toen André mij moest uitleggen waar dat geluid vandaan kwam, mijn wekker, uit mijn telefoon, begreep ik dat het misschien toch iets te vroeg was om wakker te worden dus de wekker maar weer opnieuw gezet om 9.00.

Om 10.30 liepen we hotel uit en precies 1 uur later om 11.30 stond ik m’n nieuwe schoenen af te rekenen. Mijn persoonlijke record! En dan te bedenken dat we nog niet eens aan het shoppen waren maar op weg waren om koffie te drinken. 

Beetje jammer dat ik niet wist dat je hier veel tax free kunt kopen en dat het daarom handig is je paspoort bij je te hebben. Had me iets van €10 gescheeld, maar ja om die schoenen daarvoor te laten staan?! En ach ik had ook hun schoenlepel doormidden gebroken dus met die €10 was de schade ook meteen vergoed. De verkoopster reageerde op de halve schoenlepel met: ?!Wat ben jij sterk! Als m’n ouders erbij zouden zijn, hadden ze gereageerd met: Juan, Juan! De naam van m’n vader dat synoniem staat voor onhandig.

Toen we eindelijk onze eerste koffie ophadden, liepen we door naar Takeshita Street in Harajuku. Erg druk en erg toeristisch maar wel grappig om er door heen te wandelen en er achter te komen dat ik ook ergens Japanse trekjes heb. Ik draag bijna altijd zwarte kleding en in huis wil ik ook liever alles in neutrale kleuren maar van zuurstok roze winkels, ijsjes in regenboogkleuren, bagels/muffins/koekjes/drankjes met Matcha (dus groen) word ik heel blij. 

Dit is ook de straat waar de Harajuku meisjes hun kleding scoren maar echt mooi uitgedoste meisjes hebben we vandaag niet gezien helaas. Later op de dag wel wat verklede meisjes in Akihabara maar die hoorden bij winkels en waren duidelijk niet allemaal even blij met hun uniform. 

Vanaf Harajuku hebben we de metro genomen naar Shibuya waar het grootste en drukste kruispunt van Japan is. De bedoeling was om bij Starbucks koffie te drinken. Hier heb je namelijk een mooi uitzicht over het kruispunt maar het was er zo druk dat we daar maar een andere keer koffie gaan drinken en het kruispunt nog drukker maakten door er tig keer over heen te lopen omdat we niet precies wisten waar we heen wilden.

In Shibuya zag ik voor het eerst weer fruit, en wat lag dat er mooi bij. Uitgestald als in een juwelier lagen er een paar bakjes druiven, een paar meloenen, wat gesneden ananas en een paar appels. Een mooi wit sereen winkeltje waar je aan de hoeveelheid van het fruit zag dat het hier schaars is en voor de mensen die gewoon denken dat het op die manier gewoon mooier erbij ligt (wat overigens wel zo is), deze mensen zullen het wel doorkrijgen bij het zien van de prijs. €10 voor een klein bakje druiven! Verder heb ik geen prijzen gezien want ik kon maar beter geen trek in fruit krijgen nu.

Van Shibuya zijn we met de trein naar Akihabara gegaan. Dit is het Walhalla voor de volwassen man. Winkels vol elektronica, nog méér winkels met anime figuren en arcade hallen. Veel anime figuren zijn misschien iets te pikant voor onder de 18 maar vreemd genoeg waren er hier ook geen jongens onder de 18. De gemiddelde leeftijd was hier denk ik 35, Maar ja met je zakgeld kun je hier misschien enkel wat verzamelplaatjes of kleine poppetjes kopen want het echte werk was kostbaar. En eerlijk, er zitten echt mooie beelden tussen. Dus mijn volwassen man zit nog even te bedenken welke hij wil h Boerebben. 

Ondertussen werd het etenstijd in Japan en dat is al rond 17.00 en dat kwam vandaag goed uit want de lunch hadden we overgeslagen. Door de warmte hadden we niet veel trek in eten.

We zaten nu niet ver van Tokyo Station waar ze ondergronds een food court hebben dus we pakten de trein naar Tokyo Station. Daar aangekomen was het meer een heel centrum onder het station met restaurantjes,  patissiers, broodjeszaken en winkeltjes met allerlei soorten lekkernijen. Wij wilden eigenlijk sushi eten maar daar waar ze Sushi hadden moest je staande eten en we wilden héél graag zitten dus we besloten in het laatste stuk te gaan eten wat ze ook wel Ramen Street noemen. Allemaal zaakjes waar ze Ramen serveren en bij elk zaakje stond een rij. Ik was vastbesloten om bij de langste rij aan te sluiten en stond al met de twee achterste mannen in de rij in gesprek over het eten, totdat Andre hoorde dat de wachttijd van de plek waar wij stonden nog 45 minuten was. Onze magen zouden dat misschien nog wel trekken maar onze benen werden ineens heel zwaar bij de gedachte dat we daar nog 45 minuten moesten blijven staan. We wensten de heren voor ons daarom nog een fijne avond maar wij kozen toch maar voor een iets kortere rij. 

15 minuten later zaten we met grote kommen Ramen voor ons te bedenken of deze nou minder lekker waren dan gister of dat het aan de ambiance lag. Het antwoord weet ik nog steeds niet want eigenlijk waren deze ook erg lekker.

Na het eten zijn we met de trein naar Shibuya gegaan dat op loopafstand van ons hotel ligt.

Ondertussen was het al een uur of 20.00 dus ik was bang dat we Don Quijote vandaag moesten overslaan dus onderweg zijn we even gaan kijken tot hoe laat hij open is, en wat blijkt? Ze zijn 24 uur per dag open!!! Ik had afgelopen nacht gewoon naar DQ kunnen gaan ipv achterste voren te tellen om inslaap te vallen! (Ik ben met achterstevoren tellen begonnen sinds ik erachter ben gekomen dat ik van gewoon tellen juist wakkerder werd). Maar we hadden dus nog tijd om even naar het hotel te gaan en zijn daarna alsnog even naar DQ gegaan voor badzout en pads voor onder je voeten om de vermoeidheid eruit te krijgen want morgen moeten ze weer aan de slag!

Nou het is ondertussen alweer over twaalven dus voetpads en oogpads erop en tellen maar 100, 99, 98, 97, zzz